De politie is voortdurend in beweging en veranderingen zijn er daarom aan de orde van de dag. En net als in elk ander bedrijf gaat het veranderen niet altijd zonder slag of stoot. ‘Het is daarom belangrijk dat je van tevoren een voedingsbodem creëert die ervoor zorgt dat mensen mee kunnen met de verandering’, zegt Elleke van Gelder, die ontwikkelaar en adviseur sociale innovatie is bij de Politie Oost Nederland. Een interview over innovatie, diversiteit en het zichtbaar maken van kwaliteiten.

De voorzitter van het overleg beweegt onrustig heen en weer op haar stoel. Ze kijkt op haar horloge, op haar telefoon en nog een keer op haar horloge. Ze fronst haar wenkbrauwen en zegt dan ietwat geïrriteerd: “Dit mondt uit in een semantische discussie. Laten we doorgaan met het volgende punt op de agenda”. Vanuit het zaaltje wordt instemmend geknikt. Er klinken zachte zuchtjes van opluchting, er wordt gerommeld in de papieren, de powerpoint wordt weer opgestart en het half uur dat volgt wordt effectief en praktisch besteed aan het nemen van besluiten en het verdelen van taken.

“We moeten roeien met de riemen die we maken”. Ik loop een rondje door de buurt en een fietser komt mijn kant op. Precies op het moment dat hij mij inhaalt, hoor ik deze zin. “Klopt niet!”, klinkt er meteen in mijn hoofd. En dat klopt: als spreekwoord is deze zin niet correct. En aangezien ik nogal van de Nederlandse taal houd - en specifieker van correct gebruik van de Nederlandse taal - reageert mijn hoofd direct. Maar na een stukje verder gelopen te hebben, blijft de zin hangen en denk ik: “Misschien is het toch niet zo heel incorrect in deze tijd.”

“Een deugd houdt het midden tussen twee ondeugden”. Deze zin van Aristoteles las ik een tijdje geleden in een interview en zette meteen aan tot allerlei associaties. Want dat is precies wat ik ervaar als het gaat over het zichtbaar maken van innovaties. In het artikel werd het voorbeeld genoemd van moed. Moed houdt het midden tussen roekeloosheid en lafheid.

Voor iedereen zal deze zin in deze tijden zeer bekend in de oren klinken. Het Corona-virus verspreidt zich razendsnel en de huidige maatregelen moesten genomen worden om de situatie zoveel als mogelijk te kunnen controleren.

“Wat dapper van je!” Dat is de meest gehoorde opmerking na het op LinkedIn plaatsen van mijn blog over hoogbegaafdheid binnen mijn organisatie (de politie). Vaak gevolgd in persoonlijke communicatie door: “maar ik durf het zelf (nog) niet”. Er heerst angst om niet begrepen te worden, niet gezien te worden en niet erkend te worden. Het taboe op het onderwerp werd nog eens haarfijn zichtbaar.